Rozdział 20

Po pocieszającej rozmowie z moim synkiem, wyszliśmy z jego pokoju wchodząc do salonu. Usiadłem na jednym z foteli, czekając na szatynkę. Mike w tym czasie usiadł na podłodze i zaczął bawić się swoimi małymi samochodzikami. Spuściłem wzrok i zacząłem go obserwować, jak chyba każde dziecko podczas zabawy, miał przygryzioną wargę, a na jego twarzy widniało ogromne skupienie. Cicho zaśmiałem się z jego miny i podniosłem wzrok na otwierające się właśnie drzwi łazienki, z których wyszła Rose. To co poczułem po zobaczeniu jej było niedopisania, śliczne, długie włosy upięte były w koka, z którego swobodnie wystawało kilka pasm. Ciało opinała przyległa sukienka w kolorze zgniłej zieleni, z wycięciem na dekolcie, który odsłaniał dokładnie tyle ile powinien. Jej zgrabne nogi, wyglądały na jeszcze dłuższe, a to dzięki wysokim, czarnym szpilkom. Siedziałem wbity w fotel i z ręką na sercu przyrzekam, że nie mogłem wydusić z siebie nawet słowa. Szatynka spojrzała na mnie pytająco, a ja posłałem jej jedynie delikatny uśmiech. Tak tylko na tyle mnie teraz stać. - pomyślałem, próbując wymyślić jakieś sensowne zdanie, które chociaż trochę pasowałoby do sytuacji.

-I jak? Stella uparła się na to żebym założyła te buty, to nie będzie przesada? Są naprawdę wysokie.- na moje szczęście zapytała Rose.Oblizałem nerwowo wargi, ponownie lustrując ją wzrokiem od góry do dołu. 

-Nie, są jak najbardziej okej. Pięknie wyglądasz. - odpowiedziałem, pocierając dłonie. Wziąłem głęboki oddech i podniosłem się, próbując myśleć racjonalnie.- To co jedziemy? 

-Tak!- Mike podniósł się z dywanu i podbiegł do wieszaka, próbując zdjąć swoją kurtkę. Rose odwróciła się i zaczęła iść w jego stronę, a ja razem z nią. Opuściłem głowę w dół i to chyba była jednak bardzo zła decyzja, ponieważ mój wzrok odnalazł jej tyłek. Poczułem się jak trzynastolatek, którego hormony buzują do granic możliwości. Ogarnij się. - pomyślałem, znowu zerkając. Kurwa to nie jest takie łatwe. - dodałem, próbując skupić się na czymś innym. 

***

Pół godziny później dojechaliśmy pod dom moich rodziców. Wyłączyłem auto, pomogłem wysiąść Mike’owi i wziąłem kwiaty dla mojej mamy. Podszedłem do Rose i całą trójką ruszyliśmy w stronę drzwi wejściowych. Mike zadzwonił dzwonkiem i parę minut później drzwi otworzyła nam moja mama. Od razu na jej twarzy pojawił się ogromny uśmiech, który wszyscy odwzajemniliśmy, kobieta szerzej otworzyła drzwi, abyśmy swobodnie mogli wejść do środka.

-Tak bardzo się cieszę że mogę cię poznać kochanie. – mocno objęła zdezorientowaną Rose.

-Mi też jest bardzo miło z tej wizyty. – odparła uśmiechając się.

-Justin synku. – przytuliła mnie i delikatnie ucałowała w policzek, a ja podałem jej kwiaty.

-Witaj mamo. A tutaj jest ktoś kto o dziwo jest dzisiaj bardzo nieśmiały co naprawdę jest rzadkością. – wskazałem dłonią na synka, który chował się za mną. – Mike. – dodałem, a blondynek powoli podniósł swoją główkę do góry i nieśmiało wydymał usta.

-Hej skarbie. Jestem Pattie, mama Justina. –powiedziała spokojnie, nie chcąc go wystraszyć. Znałem swoją mamę bardzo dobrze i byłem pewny, że w głębi szaleje z radości i podekscytowania. – Tak bardzo się cieszę z twojej wizyty, nie mogłam się doczekać, aby cię zobaczyć. Twój tata dużo mi o tobie opowiadał, mówił mi że jesteś do niego bardzo podobny, ale nie myślałam że aż tak.

-Jeśtem Mike. – wystawił w jej stronę rączkę i niepewnie się do niej uśmiechnął.

-Już jesteście! Pattie nie mogła się was doczekać! – usłyszałem za swoimi plecami donośny głos mojego ojca, odwróciłem się w jego stronę i przywitałem.

-A my się już chyba znamy, jesteś Rose, prawda?

-Tak proszę pana. – dziewczyna przygryzła wargę, posyłając mu miłe spojrzenie.

-Ale ciebie jeszcze nie znam, mój mały kolego. Jak masz na imię? – ukucnął czekając na jakąkolwiek reakcję chłopca.

-Mike.

-Naprawdę? Mój przyjaciel ma tak na imię. Lubisz skakać? – dopytał podekscytowany.

-No jaśne! – wykrzyknął mój synek.

-A może potem mu to pokarzesz? Teraz wolałabym żebyśmy usiedli i coś zjedli. – moja rodzicielka, zaprosiła nas gestem dłoni do salonu. Zasiedliśmy przy stole, a mama od razu podała nam jedno z pierwszych dań. W ciszy jedliśmy posiłek, jedynie od czasu do czasu Mike zwracał się z jakąś prośbą o pomoc do Rose.

-Nie mogę uwierzyć w to że jestem babcią. – odezwała się kobieta, po skończeniu posiłku.

-A ja dziadkiem. – tata przeniósł wzrok na Mike’a. – Zjadłeś już? Możemy iść? – chłopiec przytaknął biorąc do ręki szklankę z sokiem, wziął mały łyk i odstawił ją, schodząc z krzesła. Mój tata podał mu dłoń i razem wyszli na dwór.

-Gdzie oni poszli? – zapytałem mamy.

-Jeremy był tak podekscytowany tym że nas odwiedzicie że pojechał do sklepu i kupił dla Mike'a trampolinę i inne różne zabawki. Delikatnie mówiąc mamy plac zabaw w ogrodzie. - zaśmiała się poprawiając swoje długie, ciemne włosy. - Rose opowiedz mi coś o sobie.

-Nie ma o czym opowiadać. - dziewczyna nerwowo zacisnęła dłonie wyraźnie zestresowana. 

-Ile masz lat? Chodzisz do szkoły? - zaczęła swoje przesłuchanie.

-Mam 19 lat, nie mam prywatne nauczanie, ale już niedługo je kończę.

-I masz jakieś plany na przyszłość? Studia? To w dzisiejszych czasach jest naprawdę ważne.- próbowała wyciągnąć z niej więcej informacji.  

-Chce teraz zrobić sobie małą przerwę i poświęcić więcej czasu na wychowanie Mike'a i pracę, ale za jakiś czas wrócę do nauki i na pewno wezmę też pod uwagę studiowanie.

-To dobrze, a jak spędziliście święta? Próbowałam zachęcić Justina do opowiedzenia mi czegoś, ale on powtarzał tylko, że było okej. - mruknęła patrząc na mnie.

-Było świetnie, trafiliśmy na cudowną pogodę, a moi dziadkowie byli zachwyceni naszą wizytą, więc wyjazd jak najbardziej się udał. Jeśli pani i pański mąż lubicie śnieg i góry to jak najbardziej polecam. - odpowiedziała szatynka i dało się zauważyć, że z każdą kolejną minutą robi się coraz bardziej śmiała i odważna. 

-Chętnie skorzystam. A jeśli mogę zapytać, to chyba trochę pytanie nie na miejscu, wybaczcie mi moją ciekawość, ale jakie są między wami relacje? 

-Wszystko jest między nami okej, wyjaśniliśmy sobie wszystko i mamy wobec siebie pokojowe zamiary, można powiedzieć że jesteśmy przyjaciółmi. - odezwałem się biorąc łyk wody. 

-Przepraszam was, ale muszę iść po kolejne danie, zawołacie ich z dworu? - podniosła się z miejsca idąc do kuchni. 

***

Godzinę później siedzieliśmy wszyscy na kanapie przeglądając rodzinne albumy i porównując podobieństwo Mike'a do mnie. 

-To ty? Dlaczego tutaj płaczesz? - zapytała Rose pokazując mi fotografię.

-Justin jechał wtedy pierwszy raz sam na rowerze, był z siebie taki dumny, że puścił kierownicę i skończyło się to na pozdzieranych kolanach i płaczu. - moja rodzicielka zaśmiała się przypominając sobie tą sytuację. 

-To wcale nie było śmieszne, miałem wtedy z 4 lata i byłem pewny, że mi się uda. - broniłem się w końcu nie wytrzymując i tak jak inni zaczynając się śmiać. 

-Pójdziemy jeście laś na tlampoline? - naszą rozmowę przerwał chłopiec.

-Nie zmęczyłeś się jeszcze? - zapytał tata, biorąc malucha na ręce i zaczynając go łaskotać.

-Plosie no choć zie mnom. - mówił przez śmiech. 

-No dobra, ale tym razem skaczę z tobą. - postawił Mike'a na podłodze, a ten zaczął przed nim uciekać, przez co już po chwili rozpoczęła się wielka gonitwa. 

-Wybaczcie ale muszę iść posprzątać po kolacji. - powiedziała moja mama i uśmiechnęła się lekko odkładając na ławę album który trzymała w dłoniach.

-Może w czymś pani pomóc? - spytała Rose oblizując usta.
-Nie skarbie, dziękuję. I żadna pani, mów mi po prostu Pattie. - moja rodzicielka zaśmiała się, wstając z kanapy.
-Oh, w takim razie..Pattie...to naprawdę żaden problem. - szatynka posłała jej szczery uśmiech.
-Nie, nie, nie, nawet nie ma mowy. Jesteś gościem, po drugie nie ma tego wcale tak dużo. - powiedziała kobieta unosząc lekko kącik ust, po czym udała się do kuchni. Spojrzałem na szatynkę, przysuwając się do niej.
-No, więc jak się tutaj czujesz? - spytałem z uśmiechem.
-Bardzo dobrze. Sądziłam że atmosfera będzie napięta, a mam wrażenie jakbym znała twoich rodziców od dawna. To wspaniali ludzie. - odwzajemniła gest. - Swoją drogą, jesteś bardzo podobny do taty. - zachichotała oblizując usta.
-Dużo osób tak twierdzi. - zawtórowałem jej. -Chodź ze mną. - dodałem nagle oblizując usta i wstałem wyciągając do niej dłoń.
-Dokąd? - zmarszczyła lekko czoło.
-No chodź, nie bój się. - wywróciłem oczami z rozbawieniem na co dziewczyna chwyciła moją dłoń, również wstając z kanapy.
Po chwili oboje wyszliśmy z domu, udając się do ogrodu. Uśmiechnąłem się lekko sam do siebie, wspominając wszystkie chwile które spędziłem tutaj jako dziecko. W sumie dużo się nie zmieniło, to miejsce wciąż było dla mnie takie magiczne i niepowtarzalne.
-O czym myślisz? - spytała szatynka widocznie zauważając moje zadumanie.

-Przypomniało mi się moje dzieciństwo. - lekko się zaśmiałem.

-Musiało być cudowne. Ten dom jest wspaniały, a ogród zapiera dech w piersiach. - szatynka rozejrzała się podziwiając widoki. Po lewej stronie znajdowało się oczko wodne obłożone kamieniami i doniczkami z kwiatami. Kawałek dalej znajdowała się altanka, przy której można było usiąść i odpocząć w upalny dzień. 

-Co jest na tym drzewie? - uśmiechnąłem się i złapałem dziewczynę za rękę prowadząc ją w tamtym kierunku. Weszliśmy na drzewo po szczebelkach które sam robiłem ze swoim tatą, będąc małym chłopcem.

-Witaj w mojej bazie. - wskazałem dłonią na mały domek. Rose zaczęła się rozglądać podziwiając wszystko co się tam znajdowało, a mianowicie zdjęcia, moje "miecze" zrobione z drewna i wszystkie inne wymysły. Usiadłem na starym fotelu i zacząłem się jej przyglądać. 

-Jak byłem mały to przesiadywałem tutaj całe dnie, wiesz wydawało mi się że drzewa to potwory, z którymi muszę walczyć i te sprawy. Mój tata pomógł mi go zbudować, nawet nie wiesz jaką mieliśmy z tego frajdę. To zabawne teraz to ja jestem ojcem i chyba powinienem wybudować taki sam z Mike'm, myślę że byłby jak najbardziej na tak. - uśmiechnąłem się. Rose ustała do mnie tyłem podziwiając widoki. Coś mnie podkusiło, aby do niej podejść. Niepewnie objąłem ją w pasie, delikatnie do siebie przytulając. 

-Chyba jeszcze nigdy nie byłem tak bardzo szczęśliwy, jak jestem teraz. - szepnąłem kładąc swoją brodę na jej ramię. 

-Ja tak samo. - mruknęła delikatnie kładąc swoją małą dłoń na mojej.

-Rose, jesteście z Mike'm dla mnie bardzo ważni i wiem że za to co zrobiłem powinienem gnić teraz w piekle, ale trafiłem na takiego wspaniałego anioła jakim jesteś ty. Wiem że to nierealne, ale czy dasz mi szanse? Czy znajdziesz trochę miejsca w swoim świecie dla mnie?

_________________________________________________________________________________

Wreszcie zaczyna się coś dziać! Tylko co powie na to Rose?

Jak zauważyliście mamy nowy wygląd bloga, mamy nadzieję że przypadnie Wam do gustu! <3

CZYTASZ = KOMENTUJESZ 

PYTANIA - KLIK

INFORMOWANI -KLIK